"Zijn borstkas bewoog in kleine, dappere golfjes, alsof hij elke ademhaling gebruikte om te zeggen: “Ik ben er. Ik vecht.”
December 2020:
Kerst stond voor de deur, maar in plaats van knipperende lichtjes en cadeautjes onder de kerstboom, werden wij omringd door piepende monitors, warme couveuses en het zachte gefluister van verpleegkundigen die waakten over onze kindjes. Het was niet de kerst die we ons hadden voorgesteld. Het was niet de start die we onze zoon hadden gewenst. Maar daar, in die onverwachte wereld van de NICU, ontstond iets dat misschien wel nog kostbaarder was: een diepere, rauwe, bijna tastbare vorm van liefde.
De kerstdagen horen te draaien om warmte, liefde en samenzijn, maar voor ons kreeg deze periode een heel andere invulling toen ons zoontje op de neonatologie lag. Het was een tijd vol emoties, onzekerheid en hoop, maar ook een periode waarin we de kracht van liefde en verbondenheid sterker voelden dan ooit tevoren.
Terwijl buiten de wereld zich opmaakte voor dat beetje gezelligheid in coronatijd, vierden wij kerst in stilte, met onze handen door de openingen van zijn bedje, onze vingers omringd door zijn minuscule handje. En toch… voelden we daar een andere vorm van magie. Niet de magie van cadeautjes, maar van hoop. Niet de warmte van een open haard, maar die van een klein, dapper jongetje dat elke dag een mijlpaal bereikte. Zo klein, zo kwetsbaar. En toch zo ongelooflijk sterk. Zijn borstkas bewoog in kleine, dappere golfjes, alsof hij elke ademhaling gebruikte om te zeggen: “Ik ben er. Ik vecht.”
En ja, sommige dagen voelden zwaar. De onzekerheid, de angst, de vraag of alles goed zou komen… Maar we ontdekten dat ook verdriet een plek heeft in deze reis. Want wie intens liefheeft, voelt intens. En juist dat maakte ieder lichtpuntje des te waardevoller.
In diezelfde dagen vonden we ook onverwachte warmte bij een ander koppel op de afdeling. Twee ouders die net als wij leefden tussen onzekerheid en hoop. Hun zoontje lag niet ver van de onze, maar zijn strijd nam een andere wending. Op kerstdag kreeg hij een beslissende, allesbepalende operatie. Terwijl de wereld kerst vierde, zaten wij samen met hen in stilte, delend in angst, in tranen, in hoop. Het was een verbondenheid die alleen ontstaat wanneer levens parallel lopen op een plek waar alles kwetsbaar is.
Met elkaar wisselden we blikken uit die meer zeiden dan woorden ooit konden. Soms een klein knikje dat betekende: je bent niet alleen. Soms een korte glimlach wanneer er goed nieuws kwam. Soms gewoon een stilte. In die gedeelde spanning van kerst, wachtend op nieuws, voelde het alsof onze gezinnen even één werden, verbonden door liefde, strijd en dezelfde allesoverheersende wens dat het goed zou komen.
Kerst vieren op neonatologie was verre van traditioneel, maar het heeft een bijzondere indruk achtergelaten. De monitors knipperden als kerstlichtjes, een herinnering aan de kwetsbaarheid maar ook aan de kracht van onze kleine strijders. Toch was deze kerst extra speciaal, omdat we op kerstdag voor het eerst een dagje naar huis mochten. Die spanning, het loskoppelen van het ziekenhuisgebeuren en eindelijk even als gezin thuis kunnen zijn, gaven een mix van emoties die we nooit zullen vergeten. Het was een moment van hoop, liefde en verbondenheid dat ons nog altijd dierbaar is.
Nu, terugkijkend, voelen we vooral dankbaarheid. Voor de zorg. Voor alle lieve woorden. Voor elke dag die we dichter bij huis kwamen. Maar vooral: voor hem. Ons wondertje dat ons leerde dat liefde niet perfect hoeft te zijn om groots te zijn.
Dit was onze kerst op de NICU. Een periode die ons brak, maar ook hechter maakte. Een tijd vol angst én hoop. Een hoofdstuk dat we nooit zullen vergeten omdat daar, in een stille ziekenhuiskamer, onze liefde als gezin nog groter werd.
Reactie plaatsen
Reacties