Deel 4 | "Ik zal misschien nooit meer zorgeloos zijn"

Zwanger zijn. Voor velen een periode van blijdschap, verwachting en dromen over de toekomst. Maar voor mij was het anders. Die roze wolk? Die bestond niet meer. Niet na de zwangerschapsverliezen, niet na de strijd die mijn zoontje had geleverd op Nicu en neonatologie.

Ik herinner me nog hoe het ooit voelde, dat pure, onbezorgde geluk bij een positieve test. Hoe ik fantaseerde over de eerste schopjes, de babykamer, de toekomst. Maar nu? Nu is er eerst angst. Eerst die beklemmende gedachte: zal het deze keer goed gaan?

Elke echo was een beproeving. Ik durfde amper adem te halen terwijl ik wachtte op die geruststellende woorden: "Het hartje klopt." Maar zelfs dat is geen garantie. Ik weet hoe broos nieuw leven kan zijn, hoe snel alles kan omslaan.

Toen ons zoontje op neonatologie belandde, veranderde alles. Zien hoe je kind vecht, hoe machines de ademhaling overnemen, hoe dokters en verpleegkundigen alles op alles zetten… Dat laat littekens achter, niet alleen bij hem, maar ook bij mij, ons. Sindsdien is er geen naïeve verwachting meer, alleen een diepe, allesoverheersende hoop.

Ik gun het elke moeder: die onbezorgde zwangerschap. Maar voor mij is die tijd voorbij. Ik weet hoe kwetsbaar het leven is.

En toch… ondanks de angst, ondanks de pijn, is er ook liefde. Een liefde die dieper gaat dan ooit, omdat ik weet hoe kostbaar elk moment is. Misschien ben ik nooit meer zorgeloos, maar ik ben wel intens dankbaar voor wat er wél is. En misschien is dat genoeg.

Ik heb moeten leren leven met onzekerheid. Want als je eenmaal hebt ervaren hoe snel vreugde kan omslaan in verdriet, hoe wankel de grens is tussen hoop en verlies, dan draag je die wetenschap altijd met je mee. Ik heb me vaak afgevraagd of ik ooit nog de moed zou vinden om er gewoon eens te zijn, zonder altijd te moeten denken: "wat als".

Toch weet ik dat die angst hand in hand gaat met liefde. Het is de prijs die je betaalt als je ooit verloren hebt. Maar het is ook het bewijs van hoe diep je kunt liefhebben. Dus ondanks alles kies ik ervoor om te hopen. Om ruimte te maken voor licht, hoe klein dat lichtpuntje soms ook is.

Ik zal misschien nooit meer zorgeloos zijn. Maar ik zal altijd, met heel mijn hart, houden van ieder klein leven dat mij even heeft gekozen.